Dlaczego Applety to zło

Zapraszam do przeczytania krótkiej notki na ten temat na moim blogu: http://it.konradstarzyk.pl.

Blog przeniesiony

Zacząłem ostatnio eksperymentować z Javascript po stronie serwera - Node.js. I w tym momencie pojawił się problem, bo zupełnie nie miałem gdzie wrzucić tego co zrobiłem. Dlatego też zdecydowałem się uruchomić własną stronę domową i przenieść tam mojego mikrobloga;)
Zapraszam pod nowy adres: http://konradstarzyk.pl/category/it/

Wewnętrzne frameworki

Musiałem właśnie coś zmienić w projekcie, w którym ktoś wpadł na pomysł aby rozwiązać pewne problemy za pomocą wewnętrznego frameworka. A raczej stworzyć całą aplikację w oparciu o nigdzie nikomu nieznany framework. Na mojej prywatnej liście programistycznego zła wewnętrzne frameworki zajmują zasłużone wysokie miejsce. Nie twierdzę tu oczywiście, że nie ma dobrych wewnętrznych frameworków, ale ja się z takimi jeszcze nie spotkałem (a dawno temu sam jeden popełniłem zamiast poszukać czegoś uniwersalnego).

Wszystko zaczyna się od tego, że ktoś wpada na pomysł by coś przyspieszyć. "Zamiast pisać kod zróbmy sobie framework. Będziemy mogli łatwo dodawać kolejne funkcjonalności i w ten sposób oszczędzimy czas. I wszystko będzie uniwersalne i będziemy mogli to wykorzystać w kolejnych projektach".  Najczęściej żadne z założeń się nie sprawdza, funkcjonalności wykraczają poza możliwości frameworku co dodaje do niego kolejne narośle mające rozwiązywać nieprzewidziane wcześniej problemy. W ten sposób zamiast tworzyć kod aplikacji rozwijamy framework (który najczęściej jest w stanie zrozumieć tylko jego twórca), aby z satysfakcją dodać do naszej aplikacji jedną linijkę XML-a, tudzież jakiegoś wewnętrznego języka.Frajdy dodaje fakt, że tworzenie frameworku jest najczęściej zadaniem bardzo twórczym i przyjemnym. O wiele przyjemniejszym niż późniejsze korzystanie z niego.

Jak dla mnie największymi wadami wewnętrznych frameworków są:
- Brak jakiejkolwiek dokumentacji, co powoduje, że nowa osoba dowiaduje się o różnych smaczkach utykając na głupim błędzie, przez który pozostali programiści zdążyli już przebrnąć. W tym momencie Google, standardowe narzędzie programisty na nic się nie zdaje.
- Uzależnienie firmy, dla której tworzy się oprogramowanie od frameworku. Najczęściej jest to dla niej bilet w jedną stronę, bo znalezienie programistów, którzy chcieliby się babrać w utrzymywaniu cudzego frameworku... no cóż, graniczy z cudem
- Ograniczenie rozwoju programisty, który jest zmuszony pisać w nigdzie nie znanym frameworku. Po pewnym czasie faktycznie zaczyna rozumieć framework, ale wiedza ta jest kompletnie nieprzenośna. W żaden sposób nie poprawia to jego ogólnego technicznego obycia, bo co z tego, że jest frameworkowym ekspertem jeżeli nie jest w stanie tej wiedzy nigdzie indziej zastosować. Słowem, z każdą chwilą szanse na zmianę pracy maleją a frustracja rośnie.
- Brak 100% zaufania do frameworku - skoro powstał tylko na potrzeby danego projektu, to jesteśmy jego jedynymi użytkownikami. Niby są testy, ale skoro nawet w Hibernate mającym tysiące użytkowników znajdują się okazjonalne błędy, to możemy podejrzewać że w naszym też się znajdą, wtedy gdy się tego nie spodziewamy.

Z pewnością są sytuacje, w których napisanie frameworku w jakiś sposób się zwraca, jednak z tego co zaobserwowałem, najczęściej rodzi to frustracje ponieważ czegoś się po prostu zrobić nie da. Nauczka dla samego siebie, jeżeli kiedykolwiek będę miał możliwość wyboru czy tworzyć frameworki czy korzystać nawet ze skomplikowanych rozwiązań, które są ogólnodostępne, zdecydowanie wybieram to drugie.

Synergy, czyli wielki pulpit

Dostałem ostatnio zadanie aby rozwiązać pewien uciążliwy problem Javascriptowy z IE7. Jak to w korporacji bywa, zamiast zainstalować wszędzie Firefoxa, zgodnie z polityką firmy program ma działać na Internet Explorerze. Mniejsza o sam problem, bo i do tej pory leży nierozwiązany, ale do pracy niezbędny był mi drugi komputer (aby nie stracić IE6 zainstalowanego na moim). Dostałem więc drugiego laptopa, który wylądował obok aktualnego. Praca na dwóch ekranach jest bardzo wygodna, szczególnie jeżeli na jednym mamy np. Eclipse, a na drugim przeglądarkę, w której oglądamy efekty naszej pracy. Dostawienie kolejnego komputera, i konieczność naprzemiennego korzystania z dwóch klawiatur, aby przetestować co napisaliśmy jest jednak wyjątkowo uciążliwa.

I tu z pomocą przychodzi Synergy. Program w prosty sposób umożliwia utworzenie wielkiego wirtualnego pulpitu pomiędzy kilkoma komputerami. Współpraca ogranicza się co prawda do automatycznego przełączania kursora myszy w momencie osiągnięcia krawędzi ekranu. Jednocześnie klawiatura jest przełączana na ekran, na którym kursor myszy jest aktywny, co powoduje, że nie musimy odrywać rąk od jednego zestawu klawiatura+mysz.

Od razu powiem, że chociaż program jest niemalże bezobsługowy, to niekiedy po prostu nie działa (na niektórych komputerach nie udało mi się go zainstalować). Ale jak już działa, to sprawia, że zupełnie zapominamy o tym, że tak naprawdę pracujemy na dwóch komputerach. No, może poza tym, że nie da się przeciągać ikon i okien, ale ciężko tego oczekiwać, jeżeli program obsługuje jednocześnie Windowsa, MacOSX i Linuxa. Możemy więc stworzyć sobie wirtualny pulpit, składający się z dwóch systemów operacyjnych. Pracę ułatwia też współdzielony schowek, tak więc wystarczy skopiować coś na jednym komputerze, przeciągnąć kursor myszy na drugi i wkleić. Po prostu działa.

Aby uruchomić Synergy na każdym komputerze podajemy nazwę ekranu:

Następnie na Serwerze, czyli komputerze, którego klawiaturę i mysz chcemy współdzielić dodajemy wszystkie ekrany, które zostaną podłączone. W tym przypadku "1" to Serwer, a "2" to klient.

Musimy określić położenie dwóch ekranów. To co widać powyżej wydaje się w jakimś stopniu nadmiarowe, bo skoro 2 jest na prawo od 1 to logicznie rzecz biorąc 1 jest na lewo od 2.  Chodzi tu jednak o skonfigurowanie warunków przejścia kursora pomiędzy ekranami. W tym przypadku po dojechaniu do prawej krawędzi 1 przechodzimy na 2 i odwrotnie. Opcja ta jest szczególnie użyteczna gdybyśmy mając np. 3 ekrany chcieli się przełączyć z 3 na 1. Można tak skonfigurować Synergy by po znalezieniu się na krawędzi trzeciego ekranu automatycznie przełączał się na pierwszy.

Musimy też określić na jakiej wysokości będzie następowało przełączanie ekranu - najprawdopodobniej będzie to cała jego wysokość (0-100%). Ale można sobie wyobrazić, że dla laptopa postawionego obok dużego monitora będą to inne wartości (tak aby przeciągnięcie kursora na wysokości 50cm nad biurkiem nie powodowało jego pojawienia się na górze drugiego mniejszego ekranu, który znajdowałby się niżej). Na początek najlepiej ustawić od 0 do 100% na każdym z ekranów i eksperymentować, dość łatwo zauważyć jak to działa. 

Praktyczna użyteczność Linuxa

Pierwszy post będzie o tym bez czego żaden programista się nie obędzie, a zatem o działającym komputerze. Idąc za poradą Jeffa Atwooda, który pewnego razu pisał o prawach programisty, w celach rozwojowo-naukowych kupiłem najszybszy komputer na jaki było mnie stać. Czekanie na builda ma odejść do przeszłości,bo w przeciwnym wypadku z nudów zacznę czytać onet.
Wyczekany komputer został zamówiony, a ja pomyślałem, że zainstaluje na nim Linuxa. Wybór padł na Ubuntu 10.10 Maverick. Pełen zapału i piwa w lodówce zabrałem się z Pawłem za składanie świeżo przybyłego nabytku, a zaraz potem za instalację systemu.
Pierwsze wrażenie zupełnie bezproblemowe, ale 3 dni walki z materią sprawiły że wkurzony w sobotę wieczorem poszedłem do Arkadii, a tam w zupełnie nieprofesjonalny sposób powiedziałem: "Poproszę Windows 7".
Komputera używam od 6 roku życia, w sprawie Linuxa daleko mi do eksperta, ale w ostatnim czasie zrozumiałem coś bardzo istotnego, a mianowicie, że komputer jest jedynie narzędziem do wykonania pracy programisty. Lubię pracę pod Linuxem, wygodny wiersz poleceń, ładne środowisko graficzne oraz to że w większym stopniu niż w Windowsie rozumiem co się dzieje. Ale poległem na rzeczach zupełnie banalnych:

1. Mam dwa monitory - czemu Linux wie lepiej ode mnie, że główny monitor musi stać po lewej stronie? Czy w związku z tym powinienem przestawić drugi monitor na prawo i udawać, że jestem zadowolony?

2. Czemu maksymalizacja filmu na YouTube na głównym monitorze (1680x1050) wyświetla go w rozmiarze drugiego monitora (1280x1024)?

3. Uruchomienie sieci bezprzewodowej pod Linuxem jest koszmarem. Istnieją trzy narzędzia do GUI (Gnome Manager, Wicd oraz wpa_gui), wszystkie jednakowo bezużyteczne. Można też spróbować konsoli i programu wpa_supplicant, który jest wywoływany przez wymienione wcześniej GUI-owe nakładki. Komunikaty o błędach kompletnie nic nie mówią i nie przybliżają do rozwiązania problemu. Podobno zależy to od karty sieciowej, jednak o ile moją udało mi się uruchomić to nawiązać połączenia już nie.

4. Dyski twarde - kupiłem 2 dyski twarde, w tym jeden SSD. Od razu też Linux stwierdził: "Disk usage outside design parameters". Drugi dysk z podmontowaną partycją /home okazjonalnie się nie montował przy starcie a Linux twierdził, że wystąpiły na nim błędy. Oczywiście jest to możliwe, tylko dziwne że Windows po zainstalowaniu i przeskanowaniu dysku do takich wniosków nie doszedł.

5. Zapewne w związku z powyższym, okazjonalnie nie ładował się wybrany Theme, co owocowało tym, że raz Linux wyglądał tak jak ja chciałem, a raz tak jak on.

Chciałem, naprawdę chciałem. Pracując w Brazylii dostałem wybór czy chcę Linuxa czy Windowsa Vistę i wybór był natychmiastowy. Tyle, że tam Linux przyszedł SKONFIGUROWANY. Po prostu działał. Łączył się z siecią Wifi, nie utrudniał mi pracy.

Nie zamierzam uprawiać systemu operacyjnego, spędzać dni na doprowadzeniu go do takiego stanu, który mi odpowiada, choć zapewne da się tam jakoś rozwiązać wszystkie wymienione problemy. Mam dziwne wrażenie, że jakby ktoś kupował samochód i usłyszał od sprzedawcy, że zanim zacznie działać, trzeba trochę pogrzebać pod maską, to nikt by się na taki samochód nie skusił. Jakbym ja pisał tak kompletnie nieprzetestowane oprogramowanie, jakie dostępne jest pod Linuxem to już dawno bym się z tym zawodem pożegnał. Tymczasem zupełną normalnością jest, że pod Linuxem "coś" działa, a jeżeli nawet nie, to wszyscy są skłonni to wybaczać.

Pomysł na bloga

Ostatni rok spędzony w Brazylii, o którym więcej można poczytać na moim poprzednim blogu był niesamowitym doświadczeniem. Tak ciekawym i wyjątkowym, że nie wiem czy chciałbym je powtarzać w podobnej formie. Na poprzednim blogu nie pisałem jednak o tym, co mi po nim pozostało. Poznałem wiele wspaniałych osób, nauczyłem się portugalskiego, jednak przez cały ten rok pracowałem tam też jako programista. I ten rok zmienił moje podejście do mojego zawodu i dał mi wiele zapału do pracy i nauki. A konkretnie do stawania się lepszym w tym co robię, może dlatego, że zobaczyłem ile brakuje do najlepszych;)

A tytuł bloga? No cóż, taki właśnie cel widzę w tej chwili.
Ten blog będzie więc tworem wyjątkowo technicznym, jednym z wielu publicznych notatników programistów, które znaleźć można w internecie. Jeżeli ktoś poza mną znajdzie na nim coś interesującego, zapraszam do lektury. Będzie o tym w czym piszę i czego używam, a zatem szarej programistycznej codzienności;)